Patagonia, Done with the wind
Door: Felix
Blijf op de hoogte en volg Felix
26 Februari 2012 | Argentinië, La Paz
Noot aan de lezer: Voor ik aan mijn volgend verhaal begin wil ik heel kort iets toe lichten. Het is voor mij een lust geworden om te schrijven, iets wat ik eerder nooit echt veel deed. Een persoonlijk dagboek bijhouden is leuk, maar iets schrijven van jezelf voor anderen maakt het ineens veel interessanter. Omdat jullie reacties blijven motiveren vragen de verhalen misschien toch een korte toelichting. Waarschijnlijk overbodig om te vertellen, maar de verhalen die ik schrijf zijn geen reisverslagen, maar slechts neerpleurderijen van gedachten en gevoelens op een bepaald moment en plek. Ik wil geen beeld schetsen van hoe mijn reis verloopt, maar hoe de indrukken die ik opdoe mijn gedachten beinvloeden. Daarom wil ik vooral niet teveel interpreteren maar eerder laten zien wat ik me afvraag en welke dingen me bezig houden en verwonderen.
In mijn vorige verslag sprak ik kort over de overgang van mens en stad naar natuur en dier. Ook vroeg ik mij af of er een verzadiging kon optreden na het zien van zoveel moois en indrukwekkends. Ik kon het me niet voorstellen las ik zojuist nog even na.
Momenteel zijn we zowat een maand, een kleine 7000 kilometer en vele verschillende kampeerplekken verder. Maar toen stonden we vol opwinding voor de poorten van Patagonia. Een wereld van extremen, natuur, uitgestrektheid, bergen en gletjers…
Amper een week geleden liep ik in zuid-Argentinie over een pad op hoogte met uitzicht op een puntige bergtop, een vallei met watervallen een blauwgloeiende hang-gletsjer en naast het pad stoeiden twee papagaaitjes. Wanneer men dit meemaakt wordt men geacht onder de indruk te zijn en zich te realiseren op wat voor ongelooflijke plek men zich bevindt.
Ik maakte bijna plichtmatig foto`s van het tafereel en schokte langzaam verder over het pad. Aan een meer liggend ontwaarde ik een vreemd gevoel van innerlijke strijd. Ik wilde hier weg, maar tegelijkertijd moest ik van mezelf hardop blijven herhalen hoe mooi het allemaal wel niet was en hoeveel geluk we hadden vandaag met het weer en... en... en...
Was dit het moment van verzadiging? Was ik het kind dat niet meer blij wordt van het laatste nieuwe computerspelletje op de playstation? Ik schaamde me ten opzichte van de natuur waar ik al zo vaak vol lof over verteld heb. Ik voelde me een verwend nest. Ik had namelijk meer zin om in het hostel wat rond te hangen dan hier aan dit meer te liggen. Nu achteraf kan ik het misschien wel verklaren waar dit vandaan kwam. Daarom wil ik graag eerst iets over Patagonia vertellen.
De naam alleen al klinkt legendarisch. Een plek waar je niet naar toe gaat als je er niets te zoeken hebt. Sta me toe even kort door de bocht te gaan, Patagonie bestaat uit maar drie soorten aarde. De botsende oceanen vol walvissen zeehondachtigen en pinguins scheuren diepe zeetongen in het land terwijl de uitlopers van de Andes hun rotsachtige pieken door het grootste gletsjergebied ter aarde steken om zo het decor te vormen voor de oneindige en eeuwige kale vlaktes en pampas. Los van deze aardsoorten is er nog een ander fenomeen dat alles beheerst, land mens en dier, lichaam maar vooral geest. De patagonische wind.
Maniacaal en altijd aanwezig raast hij van achter de bergen omhoog en stort zich door het eeuwige ijs gekoeld als een jankende Stuka duikbommenwerper neer in de dalen waar de gegeselde bomen, wandelaars en tentstokken kreunend en zuchtend overeind proberen te blijven. Ik herinner onze eerste nacht in onze iets te kleine en iets te goedkope tentje in campamento Cuernos. Als bange vluchtelingen in een schuilkelder hoorden we de wind beneden op het meer snelheid maken en loeiend onze richting opkomen om als een razende duivel onze tent hel te geven voor vijf tellen waarna hij in het niets verdween om elders weer op te duiken. De enige keer dat hij niet kwam opdagen was toen we hem nodig hadden om een dikke regenwolk weg te duwen die onze tent en slaapzak hadden doorweekt die nacht. Ik geloof dat de indruk van de wind wel duidelijk is zo, wij hadden er echt schoon genoeg van het maakt een mens krankzinnig. De kapitein van de beroemde Beagle zal waarschijnlijk niet de enige geweest zijn die na lange tijd Patagonie doordraaide.
Tijdens onze wandelingen met zware bepakking op verschillende trektochten waarvan een negendaagse is onze mond ontelbare malen opengevallen. Ik herinner me vooral de vijf minuten zon op de pas na acht dagen ploeteren die een adembenemend beeld gaf over een gletsjer van 27 kilometer. We waren toen net gedoopt door regen,hagel en uiteindelijk een sneeuwstorm. En dan de reusachtige (met hoofdletter geschreven) Andescondor, die normaal als een boeing boven de hoogste toppen tussen hemel en aarde glijdt, ineens slechts enkele tientallen meters boven ons cirkelde om ons een laatste groet te geven bij het verlaten van het park. Bomen van meer dan 1500 jaar oud!! Wat zegt u? Meren vol vis zo helder als glas. Genoeg, ik stop.
..en dan lag ik verveeld en vermoeid naast mijn reismaatje en vertelde haar hoe ik me voelde. Ik kon niet meer, ik was leeg, ik was vol. Ik lag voor pampus voor de pampas. Was dit dan de onvermijdelijke verzadiging? Zat ik al te lang in de zalige jacuzi die langzaam afkoelde? Terwijl ik net wilde gaan filosoferen over de zin en het menselijk innerlijk lijden, iets wat ik doorgaans graag doe maar op dat moment zwaar tegenop zag, zei ze kort: “Dat is nou juist waarom een orgasme geen uur duurt.” En in een klap was het duidelijk en was mijn leed verzacht, volgens haar was het ook geen verzadiging maar eerder een staat van ultieme bevrediging en tevredenheid, voldoende om je reis weer te vervolgen en andere paden in te slaan. In het hostel hadden we die avond een geweldig gezellige avond met wereldwandelaars uit Frankrijk, Brazilie, Chili, Polen en Argentinie. Misschien herken je het wel, zo’n avond met te dure goedkope drank, speelkaarten en het elkaar vieze woorden leren in je eigen taal en dan dubbel liggen als een chileen in het mestreechs dialect een geslachtsdeel naar je hoofd slingert wanneer hij verliest. We hadden Patagonie overleeft en dronken op onze gezondheid. Morgen begon ons nieuwe avontuur, liften naar de mensheid, Buenos Aires. Wisten wij veel dat we nog heel wat Patagonie kregen te verduren. Het was slechts 3500 kilometer, van Maastricht in vogelvlucht naat Timboektoe, letterlijk!
Groet vanuit Buenos Aires, we zijn er geraakt!
-
26 Februari 2012 - 21:04
Scarlett:
Felix..........alweer eens prachtig, en al ken ik de wind in Patagonie niet, ik ben het met je eens, wind is echt verschrikkelijk gekmakend irritant....
Dank voor het delen van je gedachten, ga er inderdaad vooral lekker mee door, je weet mensen echt te raken met je gedachten 'neer te pleuren'.
wens jullie nog een voorspoedige reis verder! -
27 Februari 2012 - 04:35
Devamitta Thera.:
ga zo door Felix, dit is weer een mooi verslag! dank dat je zo eerlijk verslag doet van je gevoelens! weer eens iets anders dan wat de meeste schrijven; die mooie bloemen, stranden en het geweldige/afschuwelijke voer hebben we al gehad! dat doet iedereen. op het eind maakt het niet uit waar ze zijn lol. dank en ik hoop dat je snel weer schrijft! groeten van iedereen hier in Lanka! Bhante -
27 Februari 2012 - 04:35
Devamitta Thera.:
ga zo door Felix, dit is weer een mooi verslag! dank dat je zo eerlijk verslag doet van je gevoelens! weer eens iets anders dan wat de meeste schrijven; die mooie bloemen, stranden en het geweldige/afschuwelijke voer hebben we al gehad! dat doet iedereen. op het eind maakt het niet uit waar ze zijn lol. dank en ik hoop dat je snel weer schrijft! groeten van iedereen hier in Lanka! Bhante -
27 Februari 2012 - 08:53
Fons Van De Wall:
Dag Felix,
Onze dagelijkse besognes in het kleine Nederland worden heerlijk gerelativeerd door jullie prachtige ervaringen en overpeinzingen in het verre Zuid-Amerika.
Ga vooral door met je 'neerpleurderijen'.
Groetjes,
Fons van de Wall -
27 Februari 2012 - 12:44
Tine Potters:
Lieve felix,
Geert doet hier de laatste tijd niets als fantaseren over een overleveingstocht met jou, en miet en ik met het kleintje iets meer voorzien (hoewel ik en miet ons natuurlijk ook wel zouden kunnen redden). Als ik het zo allemaal lees gaat het misschien juist niet om overleven, maar om het leven. Vele dingen die je zo omschrijft klinken voor mij als ultiem geluk, en vind ik hier ook in mijn allendaagsleef, het voelt fijn dat ik ondanks mijn grote verlangen naar de natuur en jullie avonturen toch elke dag een stukje aan het reizen ben. wat je omschrijft in de alinea van 'Amper een week geleden...' klinkt me zo herkenbaar van Sri Lanka, ik voelde me daar zo thuis, en had soms het gevoel minder verwonderd te zijn dan jullie, ook de tweestrijd, en het gevoel verplicht oooh en aahh te roepen waar het mooi is, waar de mensen vriendelijk zijn,... voor mij is dit geen vanzelfsprekendheid, maar wel iets dat van nature in de mensheid hoort. Roep maar niet altijd och en ach waar je het niet voelt, leef hoe jij het voelt, je kan het verdomd goed omschrijven, voel de tweestrijd en beleef dan wat je zelf verkiest! Jullie zijn mooie mensen, en staan op dit moment meer dan bewust in het leven, ik mis jullie daarom ook des te meer in onze omgeving, maar we laten jullie nog even genieten en hopen het door te mogen trekken als jullie terug zijn! xxx -
28 Februari 2012 - 16:34
Maria:
..en weer een schrijfparel.. Dank!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley