Polarisatie en Winter is coming?

In mijn vorige verhaal beschreef ik het einde van de lange donkere winter en sprak ik de hoop uit snel de wind in de zeilen te kunnen voelen. Waar die ons dan ook naartoe zou blazen.
Nu, de vooravond van de eerste wintermaand die met al zijn grauwheid en guurheid zijn intrede doet. Waar sommige mensen dit nog enigzins wishfulthinkend “écht sinterklaasweer” noemen of “die gezellige dagen voor kerst”, durf ik u te zeggen dat ik de figuurlijke bui al weer zie hangen, want sinterklaas zal ook weer spoedig met stille trom vertrekken en kerst is voorbij nog voordat het maar kerstnacht is, want dan zijn de winkels dicht. Dan pas begint de echte winter en die duurt maaaaanden.
Maar dit jaar wordt anders. Ik ben een van de mannen van de Night’s Watch uit de fantastische tvserie “Game of Thrones” en ik zeg u: “Winter is coming!”. Voor de mensen die nog niet Khaleesi-fan zijn, een korte uitleg. De rest mag enkele regels vooruit scrollen.
In een imaginaire wereld Westeros strijden stammen en families om het recht te mogen regeren, het spel der tronen zoals u wilt. In het noorden staat een enorme ijsmuur om de vreemde mythische creaturen van de ijswereld weg te houden van het koninkrijk. Na een jarenlange zomer beweren de wachters op deze muur, “the night’s watch” dat er een lange jaren durende nacht (lees winter) aankomt vol onvoorziene gevaren. De slimsten bereiden zich voor op deze winter.

Ik, ik bereid me deze keer ook voor en ben de winter voor. Mijn snowboots zijn al uitgepakt sinds begin oktober, mijn lange onderbroek, en gloednieuwe en een veel te dikke fleecetrui liggen in de kast. Verder warmt mijn baby-alpacawollen mutsje mijn schedel al sinds september, een nieuwe krachtigere wake-up light is aangeschaft en mijn faceboekvrienden hebben gezien dat ik onlangs een infraroodsauna heb aangeschaft. Ik ga dit jaar de winter, die ik zonder mijn lief moet ondergaan omdat zij ver op reis is om in Nepal te werken, bruut te lijf met een verpletterende tegenoffensief. Daar waar generaal Omar Bradly, de Nazis in 1944 de Ardennen diep heeft moeten laten penetreren, de geallieerden daarna met grote verliezen de ‘bulge’ moest terugwinnen, daar loopt de “winter” dit jaar onverbiddelijk in mijn hinderlaag en hak ik hem in de pan.
Ok, ik zal wel een realistische noot moeten toevoegen. Er is kans op een phyrrus-overwinning. Arme koning Phyrrus die de Romeinen versloeg maar zoveel verlies leed dat hij zijn biezen moest pakken om niet volledig ten onder te gaan. Als de winter het dit jaar toch weer van mij wint, dan moet ik inzien dat mijn DNA niet bestand is tegen dit klimaat en zal ik net als de ganzen moeten overwinteren vanaf volgend jaar. Wat dat precies betekent weet ik niet. Ik zal bij u terugkomen voor de eindevaluatie van de apotheose. Laten we afspreken maart 2014?

Maar gelukkig kwam afgelopen jaar de wind echt in onze zeilen. We reisden naar het beloofde land. Het gebied waar de steden Jerusalem, Petra, Damascus, Jericho, Nazareth en Bethlehem liggen. Zelfs de reisgidsen houden zich op de vlakte en durven het niet volmondig Israël of Palestina te noemen. Waarom liep de boekverkoper in het overwegend modern joodse Tel Aviv ineens norsig weg toen ik bloednaief vroeg of ze misschien de lonely planet van “Israël and the Palestine territories” hadden. Natuurlijk niet... Want die territories bestonden voor deze man schijnbaar niet. Met een wrang gevoel kocht ik dan maar de Rough Guide van “Israël and the Middle east”. Zo begon ons spiritueel avontuur.
Zoals de mond van een Arabier zal openvallen op de Amsterdamse wallen, zo viel mijn mond open van de spanning rond het religieus en anderzijds territoriaal/politiek fanatisme.

“Don’t be afraid, but I will bring my rabbit (9mm dienstpistool)” zei Oded Wies, onze Israelische vriend waar ik over schreef in een eerder verhaal (Luxemburgers en Vaticaners). We gingen even met hem buiten de kolonie/nederzetting in de westelijke jordaanoever, om naar een waterbron te wandelen. Maar het zou kunnen dat we daar last zouden hebben van jonge Arabieren die misschien stenen gooien.
De bron was vrij, geen Arabieren of stenen. Het was ramadan, dan komen ze alleen op vrijdag echt los zo als men zegt.
Oded zat vlak bij deze bron als kind in een bus en deze werd beschoten door Palestijnen die niet wilden dat de Israeliers zomaar op hun territorium huizen bouwden en hun land afnamen. Oded is hier geboren, zoals ik in Limburg ben geboren, maar verontschuldigt zich constant voor de settlements waarin hij woont. Hij is ook een reiziger en begrijpt hoe dit fenomeen op de westerse wereld overkomt en weet dat de veel Europeanen furieus en zonder begrip reageren op de regering van Israël alsook de bewoners van deze nederzettingen. Een haat waarvan ik vind die net zo stuurloos en ongenuanceerd is als de haat van Israëliers richting de plegers van terroristische aanslagen.
Zoals wij vroeger de overwonnen volkeren onderdrukten in de koloniën door expansie en het opleggen van santies, avondklokken, handelsverdragen, zo vecht het land Israel nu voor haar bestaan (het gaat eigenlijk al lang niet meer om religie lijkt het). Ik zeg daarmee dus niet dat het daarmee gerechtvaardigd is. Allerminst, maar de door de pers en sociale media opgeworpen polarisatie van voor en tegen, goed en kwaad draagt geen enkele oplossing aan. Wat dragen we bij, als we pur sang vóór iets of iemand zijn en daarmee eenvoudigweg hetgene wat daar lijnrecht tegenover staat verketteren. En sterker nog wanneer het er niet lijnrecht ertegenover staat, wat meestal het geval is, dan is wordt dat als vervelend ervaren en wordt er alles aan gedaan om het kwaad weer snel een gezicht te geven. Ik moet dan denken aan het vernederen van “moffenhoeren” in WO2 of tegenwoordig het verketteren van alles naar Islam of juist Amerika ruikt.
Afgelopen week waren er op mijn school twee fysieke accidentjes. Opvallend was dat de rol van de omstanders de vechtersbazen verder van een compromis of vredestichting brachten dan ooit te voren. Als vredestichter, kon zelfs Kofi hier geen verlichting brengen.

Het is misschien misschien leuk te vermelden dat in het etablissement waar ik nu mijn verhaal schrijf spoedig Sinterklaas zijn intrede zal doen. De ietwat irritante stem van Henk Westbroek dreunt hier “sinterklaasje kom maar binnen met je...” door de ruimte.
Misschien wel de ideale brug naar wat ik als laatste wilde toevoegen aan bovenstaand verhaal. Herinnert u zich nog dat er heel lang gelegen in september/oktober iets aan de hand was in Syrië, schijnbaar was het nogal ernstig want de regering gooide daar bommen op het volk, of waren het de rebellen die om internationale aandacht riepen, we wilden toch de onderste steen boven? Hier moest iets aan gedaan worden, toch? Onschuldige mensen worden elke dag vermoord! Of heb ik me dat verbeeld en heeft dit nooit plaats gevonden? Want ineens leek het bestaan van de goedheiligman op de schop genomen te worden. Na deze zinloze zwarte piet discussie, die er vooral voor zorgde dat die bloedzuigende bedrijven, waar ik net nog een online cadeau van heb gekocht, meer winst dan het teleurstellende afgelopen jaar, zijn we nooit meer echt met onze gedachten terug zijn gegaan naar Syrië en dat lijkt niemand te storen. Ik geef toe dat ik ook niet meer op de hoogte ben, maar ik mag het op zijn lichtst gezegd merkwaardig noemen dat er mensen hartstochtelijk demonstreren voor het behoud van een zwarte piet op het moment dat we eerst mensenlevens belangrijk vonden. Het is misschien zelfs wel misplaatst te noemen. Wil dit zeggen dat ons volk er weer klaar voor is om heel snel om te slaan en misschien wel weer eens net zo hartstochtelijk achter een bruin hemd zou kunnen marcheren zingende: “willst du nicht mein Bruder sein, so schlag' ich dir den Schädel ein”.

Ik had gehoopt dat de crisis ons goed zou doen. Misschien was het wel helemaal geen crisis, maar een grote leugen om ons klein en dom te houden. Is het dan echt waar wat mijn collega geschiedenis zegt? We hebben te lang geen echt geweld en lijden gezien. Oorlog en conflict helpt de mens zijn plek te vinden? Klopt het dat je moraal en ethiek niet kunt leren, maar een persoonlijke drang moet hebben naar gerechtigheid?
En in al mijn naïviteit bereid ik mij voor op een winter waarvan ik helemaal niets te vrezen heb... Op welke winter zouden we ons kunnen voorbereiden. Ik mag hopen dat Game of Thrones een sprookje blijft.

Nawoord:
...Mijn oudste neefje kruipt weg en zit stilletjes te huilen op bed als zijn papa heel even ongenuanceerd foetert op zijn volgens hem op dat moment ruziënde zonen, terwijl de jongste op dat moment eigenlijk de enige doerak was.. En als de jongste telg, die zelf graag rake klappen en stevige beten uitdeelt, ziet dat ik vriendschappelijk maar even ruw stoei met zijn papa begint hij direct wanhopig en welgemeend te huilen, hartverscheurend. Ik ben geen psycho-wetenschapper, dus ik mag als superoom hieruit concluderen dat er in beginsel een grote dosis rechtvaardigheidsgevoel en hang naar geweldloosheid in de mens zit. Alleen hoe krijgen we dat weer boven als we het nodig hebben...

Ik wens alle koukleumen (maar ook alle mensen die het toch zo heerlijk vinden weer die seizoenen.. pff) veel sterkte met de winter die klaar staat om aan te vallen. Sla maar terug dat is schijnbaar gezond voor de geest...