Plato, kauwgom en fitnesszalen

Of het is uit pure melancholie of historische interesse weet ik niet, maar sinds we terug zijn van onze 10 maanden in Zuid Amerika lijk ik te overdrijven in mijn drang "Amerikadingen" te doen. De foto's zijn eindelijk gesorteerd, ik heb een bulk aan documentaires over wat dan ook in Latijns Amerika neergeladen op mijn computer. We kijken films als "the mission" of "the conquest of paradise", waarvan ik tijdens het schrijven de soundtracks luister. Ik leg net een boek weg over wereldgeschiedenis waarvan ik enkel de hoofdstukken over de ontdekkingsreizen naar Amerika uitpikte. Ik draag het liefst de kleren die ik tijdens de reis het vaakst droeg. Mijn handige fleece, gemakkelijke schoenen en een muts van alpacawol uit Peru. Ik benevel mijzelf met "reis", ik verketter "thuis" en ben me er ten zeerste van bewust van dat dit enkel destructief werkt. Ik denk aan al die keren dat ik in bijna trance tegen mensen zeg dat ik al goed gewend ben en dat het hier ook goed is en dat het wel fijn is om mijn baan weer op te pakken en dat het wel even wennen was en bla en bla en bla. Eigenlijk wil ik de krochten van mijn ziel openen en de oerpessimist in mij loslaten op al die goedbedoeldheid en roepen: "Nee, het valt niet mee ik wen er niet aan en de maatschappij komt me hier de strot uit en de eeuwige protserigheid, hebberigheid en nog het ergste de "show off" mentaliteit die ons allemaal tot waanzin drijft… maar dat zeg ik niet, dat is niet fair en niet realistisch. Ik tel dan tot tien en weet dat deze uitspatting voortkomt uit een van mijn ontwenningsverschijnselen. Het lijkt de grootste onwaarheid die ik keer op keer moet herhalen. Het was helemaal niet wennen. Het is niet raar om thuis te komen. Het is juist raar dat het niet raar is.
En toch zal ik mijn weg moeten vervolgen. Het is toch zo dat sommigen zeggen dat het leven een pad is en dat je steeds onderweg bent. Soms loop je in vlotte tred en krijg je na elke bocht weer een verassing of nieuw uitzicht. Andere keren lijkt het alsof je niet vooruitkomt, het pad rolt dan als een loopband in een fitnesscentrum onder je door. Niets verandert om je heen en toch raak je meer vermoeid dan ooit. Juist daarom heb ik een hekel aan fitnesscentra. Dit soort gedachten, maken je alleen maar meer aan het twijfelen over hoe je moet leven. Het een of het ander, dit of dat, tevreden armoe of gezapige welvaart..

Zoals altijd heb ik mensen om me heen nodig die dan op het juiste moment de juiste dingen zeggen en daarmee, liefst onbewust en op een manier waar Descartes, Nietzsche of Plato (ik zeg maar wat..) een punt aan kunnen zuigen het het hele leven op ontwapenende wijze uitleggen zonder enig krediet hiervoor op te strijken. Het was ook deze keer weer een kind die mijn hele reis samenvatte in enkele woorden. Bij het binnenkomen in mijn les ziet een van mijn moeilijkere leerlingen de achtergrond van mijn bureaublad waarop ik te zien ben bovenop een besneeuwde bergtop. Nonchalant tegen de piano hangend zegt ze: "Grappig, het is net alsof de wereld daar omgedraaid is, normaal bekijk je de wolken vanonder, maar nu van de andere kant". Ik stond perplex terwijl zij luid kauwgomkauwend haar tas op haar tafeltje zwaaide. Wist zij veel dat ze net misschien zelfs Boeddha te slim af was
Ze had gelijk.