Alzheimer voor bijna dertigers...

Geloof het of niet, dit is de vierde poging een nieuw verhaal te schrijven, vooral omdat ik een soort plichtsgevoel had ten aanzien van Buenos Aires en ons liftavontuur er naar toe. Na mijn verhaal over verzadiging, bleek dezelfde verzadiging schijnbaar mijn schrijflust te hebben geïnfecteerd. Ik vergat dat ik echt iets te vertellen moest hebben voor ik aan het schrijven zou slaan. Drie verhalen die kant en klaar stonden om online geslingerd te worden, werden op de valreep tegengehouden. Verhaal 1 verdween met mijn telefoon en is nu in handen van een Argentijnse zakkenroller. Het tweede bleek een, nadat ik het op aanraden van mijn reismaatje nog eens na las, flauw, saai en bijna belerend stuk wat zo uit een nog flauwere reisgids kon komen. Niet slecht al zeg ik het zelf maar zielloos en ik hoop mijn lezers te boeien in plaats van hun tijd te verdoen. Nummer 3 schreef ik in de bus die ons uit Buenos Aires wegleidde. Leuker verteld, maar de tekstverwerker op mijn (reserve)iPhone vond dat ie, door een gedeelte op mysterieuze wijze te verwijderen, mij moest behoeden voor het lanceren van een matige tekst.
Maar of dit verhaal nou matig is of niet. U ziet dat ik alweer veel te veel kletspraat verkoop en nog steeds niks heb verteld, hopenlijk kom ik nog "to the point".

Door de iets krakende boxjes klonken flauwe mariachiwalsjes begeleid door tweestemmige trompetjes en synthesizer viooltjes. De bus vertrok ergens vorige week met een kleine vertraging van dik vier uur uit de stad die we vier weken lang ons thuis mochten noemen. Het was in ieder geval niet de bijna jankende jodelende zanger die me weemoedig maakte. We reden nog een laatste keer door de typische bruisende wijken en langs de heerlijke pleinen waar de porteños hun eeuwige mate drinken waar wij inmiddels ook al aan verslaafd zijn (mate benodigdheden: potje, verguld metalen zuiglepeltje, yerbakruiden, thermos met net niet gekookt water, vrienden om te delen). We rolden twintig uren over de autopista naar Jujuy in het hoge noorden in een bus vol 'indiaans' uitziende Argentijnen die je in B.A. (Buenos aires) normaliter zo goed als nooit ziet. De reis ging onvermijdelijk verder. Het vreemde was alleen dat ik niet kon bevatten of benoemen wat mij precies een gevoel van heimwee naar deze metropool gaf.
Nu, een week later zit ik in hartje Bolivia, drink mate in een voetbalshirt van de BocaJuniors en smeer broodjes met dulce de leche en klaag dat deze niet zo lekker is als het merk dat we in B.A. aten. Ook krijgen we het Argentijnse dagschema van laat eten er maar moeilijk uit. De afgelopen tijd, waarin ik nog nooit eerder zoveel niks deed zonder me er slecht bij te voelen was fantastisch! Het gaf mij de kans te voelen wat het woord 'nietsnut' in de ruimste zin van het woord betekent.

Zo schijnt elk stukje van de reis zijn geneugten te hebben. Zoals ik dankbaarheid in zijn pure vorm herkende in het weeshuis van La Paz, verwondering tussen de woestijnen meren en bergen van de woeste Altiplano en zelfs een onverwachte verzadiging ervoer na een zeer fysiek actieve tocht door Patagonie, ervaar nu de ultieme staat van iets wat ik volgens mij niet meer heb ervaren sinds ik naar de kleuterschool ging. Ik kan het me dus niet eens meer herinneren. In ieder geval nog voor de tijd dat ik mijn eerste zorgen had over het feit dat ik in groepje 4 niet zo snel de tafel van 5 kon opzeggen, terwijl mijn vriendje Norman dat al wel heel snel door had. Ik weet dat ik momenteel tot mijn grote spijt ver weg ben van mijn neefjes Jens en Max, maar ik denk dat ik nu dichterbij Jens ben dan ik ooit was en misschien wel zal zijn. Ik kreeg een filmpje via mail waarop hij te zien was terwijl hij met zijn rugzakje onverstoorbaar zingend uit de peuterspeelzaal liep. Hij keek wat rond maar besteedde slechts aandacht aan het liedje dat ie ter plaatse componeerde. Na het gebruikelijke "wat schattig" begreep ik dat ik nu ook zo met mijn rugzakje door de wereld loop. Ik had nooit gedacht nog deze staat van onbezorgdheid te bereiken. Mijn naïeve zorgeloze houding kostte me weliswaar mijn smartphone in de metro, maar hetzelfde kindse gebrek inschatting van waarde van materiaal maakte dat ik er niet lang om maalde.

Als toerist ben je altijd blij als een tour iets extras opleverd, een topfoto, supersouvenir, gratis lunch, een condorcloseup of wat dan ook. Tijdens het schrijven realiseer ik me wat de afgelopen maand me heeft opgeleverd als tourist. Ik mocht namelijk weten hoe het is om als volwassene kind te kunnen zijn, zonder kinderachtig te zijn. (want al wat eindigt op -achtig is het niet echt). Het zit 'm dus schijnbaar in het nemen van de benodigde tijd, maar er tevens niet bewust mee bezig te zijn. Je kunt het dus niet plannen denk ik. Als ik weer aan mijn neefje denk zie ik voor me hoe we samen onder het genot van een glaasje roosvise als kleuters praten over het kindzijn, hoe hij moet lachen om de futiliteiten waar ik me vorig jaar zorgen over maakte en op mijn beurt amuseer ik me hoe hij beschrijft hoe leuk hij het vind om lang in bad te zitten en water te "sjpritzen" tot je mond van het zwitsalwater klef en wrang wordt. Zoals de kleine blonde zorgeloze ontdekker en ik op een lijn zitten, begrijpen we allebei sommige berichten van mensen op facebook niet, posts van vrienden die het het allemaal niet meer geregeld krijgen, teveel piekeren of hun stress online ventileren. Heel vaag en ver weg herinner ik me dat ik een tijd lang regelmatig dergelijke dingen uitsprak als ik heb stress, heb effe rust nodig, moet nodig een tandje terug schakelen, blablabla etc..
We drinken onze roosvise leeg en kijken nog een aflevering van Thomas Train en gaan dan heerlijk slapen. Morgen? Geen idee, opa en oma? Koeien kijken ofzo, we zien wel?
Moet eerlijk bekennen dat hier in Bolivia voor veel kinderen die periode heel kort is. Zelfs in Argentinië waar het gat tussen middenklasse en onderklasse toch wel onoverbrugbaar groter is dan het volk zelf wil toegeven zie je dat jongetjes van 7 jaar in plaats van op school te zijn, door de metro's struinen als kopietjes van volwassen venters om naaisetjes of pennen te verkopen. Maar stel je voor hoe gelukkig ik me dan alweer mag prijzen dat ik de zorgeloze kindsheid opnieuw mag meemaken als bijna dertiger. Misschien straks nog eens als ik écht oud ben, zoals mijn opa die in de schemering van zijn mooie leven slechts ongelukkig was als hij even uit zijn dementie of kindsheid ontwaakte in een wereld die zijn aandoening (begrijpelijk) als erg en triest beschouwde. Daarbuiten zat hij voortdurend op de Ferry naar Londen zoals hij vroeger zo vaak deed tijdens zijn reizen. Alleen nu kwamen hier ook nog eens zijn kinderen en kleinkinderen hem vergezellen. Dat ik mijn opa en mijn neefje op mijn negenentwintigste tegelijkertijd zo goed zou aanvoelen had ik nooit durven dromen. Althans ik voel me goed bij de gedachte dát ik ze aanvoel of het nou feitelijk zo is of niet.

Vanuit de hoofdstad van Bolivia denken wij in het bijzonder iets harder aan alle mensen wiens hoofd momenteel iets te vol lijkt te zitten met zorgen klein of groot.

Felix