Is er iemand thuis?

Beste lezer, ik had als appendix aan mijn verhaal een klein stukje niet steekhoudende, maar misschien wel vermakende informatie toegevoegd. Achteraf heb ik toch besloten dit als luchtige proloog toe te voegen aan mijn laatste verslag vanuit Zuid Amerika.

.....terwijl ik dit verhaal wil posten kan ik er niks aan doen dat ik een skypegesprek van een jonge Engelsman naast mij opvang. De Brit belt met vriend Johnny (alias: you fucking arse) en vertelt hem over zijn reis van Colombia via Peru en Bolivia naar Chile en Argentinie. Ongeveer de zelfde route die wij namen. Hoofdpunten uit zijn verhaal zijn legio aan dronken avonden en hete "birds" (hij had het niet over Andescondors), twee verloren camera´s, die keer dat hij over het bed van twee duitse meiden heen piste en dat hij niet naar Machu Picchu gaat, want het "doesn´t make fucking sense to go there without a fucking camera". Verder was het partyhostel dat ik later nog ergens zal vernoemen zijn hoogtepunt......


Ik lig in een bed in Lima. Het is nog vroeg, maar ik ben klaar met slapen. Ik staar naar het plafond en luister naar de geluiden buiten op straat. Het is koel en ik lig onder een dikke deken. Gisteren lag ik in Caribisch Colombia nog te zweten onder een ventilator. Ik realiseer me ineens hoe vaak ik dit jaar wakker werd op verschillende plekken. Steeds weer is het even oriënteren, of je nou wakker wordt van de lokroep van een rode brulaap in het Amazonebekken of van de straatgeluiden van een nooit slapende Argentijnse hoofdstad. Ook bij het slaapdronken openritsen van een tentje was het steeds weer een verrassing te zien waar je ook al weer in slaap gevallen was. Van panorama´s van nevelwouden rond Machu Picchu, of nieuwsgierige meeuwen en guanacos aan een volkomen verlaten stuk Atlantische zuidkust, tot de binnenkant van de laadbak van Maxi's beertruck, de zuurstofloze flanken van de vulkanische reus Chachani, of de ruisende golven aan een Caribische bahia.

Zoveel plekken waar ik mijn hoofd te ruste legde, laten je denken over waar je thuis bent. Los van verdere emotionele gronden is "thuis" te definiëren als de plek waar je slaapt en waar je persoonlijke spullen zijn. Uitgaande van deze interpretatie zijn wij een jaar lang niet weg van een "thuis" geweest. Soms was ons thuis een tent, dan weer het huis van een vriend, en regelmatig een hostel of gasthuis. Toch voelde ik me op sommige plekken meer thuis dan op andere, daar kun je niet omheen. Wat maakt het zo dat thuis dan toch niet zomaar alleen de plek is waar je slaapt? Hoe kan het anders dat mensen zich soms in hun eigen thuis niet eens thuis voelen. Wanneer we in een trein of bus door de buitenwijken van grote steden, of ver afgelegen dorpjes reden, zag ik vaak bouwsels van palen en golfplaten, die wij misschien nog niet eens hut durven noemen. Toch waren zijn veel gezinnen op deze wereld die zoiets hun huis moeten noemen. Er is simpelweg geen keuze.
In de afgelopen tijd heb ik me slechts enkele keren echt niet thuis heb gevoeld. Dat waren bijvoorbeeld de "partyhostels" waar we per ongeluk in terecht kwamen en die we de dag erna schreeuwend verlieten en ons neon polsbandje eraf rukten als een slaaf die op de dag van de abolitie zijn ketenen voorgoed neerwerpt. Ik geef toe dat we ons in Omar's uitgehakte compleet verregende en vermodderde en door muskieten veroverde junglecamp in de Amazone misschien ook niet bijster thuis voelden. Voor de rest voelden we ons juíst zo thuis op de meest uiteenlopende plaatsen. In de tuin van Karla de kapster van Villarica, bij Carlos de nog niet uit de kast gekomen huisjesmelker van La Paz, bij Cardi en Edu op 22 hoog in Buenos Aires en zelfs van Juan's Renault met hydraulisch verende cabine kunnen we, zoals ook vele dametjes van (zijn) plezier, zeggen dat het even ons thuis was.

Zoals gezegd wordt ben ik tien maanden "weg van thuis" geweest. Ik vraag me af waar mijn thuis dan wel is. Bij "thuiskomst" heb ik namelijk geen huis en mijn spullen staan in een loods. Natuurlijk vind ik onderdak bij mijn familie en vrienden, maar waarom zou dit dan wel weer thuis genoemd worden? Misschien een beetje verwarrend allemaal.

Volgens Stella Artois en Douwe Egberts is thuis niet lastig te formuleren. "Thuis" zou dus opnieuw gedefiniërd moeten worden. Het lijkt haast onmogelijk want "thuis voelen" en "thuis zijn" zijn op hun beurt weer discutabel.
Is het je ouderlijk huis? Zijn het je wortels? Is het de streek waar je opgroeide, de wijk waar je speelde? Is het "the road" voor een trukker of de bergpas voor een rondtrekkende nomade? En wat als je ouderlijk huis tegen de vlakte moet, omdat geldlustige onbeschaamde verderfelijke kapitaaldieven (ik ontken elke subjectiviteit) besluiten dat ze veel geld kunnen verdienen als ze op jou geboortegrond een containerhaven kunnen bouwen (het gebeurd!). U zegt het maar.

In ieder geval ben ik morgen op weg naar een "thuis" dat me dierbaar is. Een thuis van familie en vrienden in een streek die ik als de mijne beschouw, maar dat ene, dat mij tijdens mijn reis 10 maandenlang een thuisgevoel gaf neem ik ook mee naar huis. Sterker nog, ze gaat met me trouwen heeft ze gezegd.

Felix

Ps.
Bedankt voor jullie reacties en ik hoop ook na mijn reis genoeg inspiratie te vinden verder te schrijven.