Verwondering
Door: Felix
Blijf op de hoogte en volg Felix
18 Januari 2012 | Chili, La Paz
Een vriendin had het over het masseren van moeder aarde met onze voeten. Een vriend noemt ons wereldwandelaars. Prachtige termen voor iets wat nog prachtiger is om daadwerkelijk te doen. In de laatste week hebben we meer afstand overbrugd dan in de eerste 4 maand. Dat we moeder aarde nu even vooral masseren met het rubber van de banden van de bus valt denk ik ook onder het kopje wereldwandelen hoop ik. Toch trok zij midden in de woestijn op de landweg tussen Uyuni en Tupiza zomaar een wiel en een halve as onder onze bus uit. Omdat ze ons misschien toch graag heeft deed ze dat op een recht stuk weg en niet in de volgende haarspeldafdaling. Dank u Patcha mama, zo noemen de mensen in de Andes haar. De meeste bergen (Apu) zijn er mannelijk, maar er is weinig twijfel over het geslacht van het allesomvattende. Zij is onze moeder en we zijn aan haar overgeleverd. Zoals elke hogere macht wordt ook zij geeerd. Veel weet ik er niet over, maar een mooi voorbeeld zag ik op weg naar het bergdorpje Sorata. De buschauffeur bewaart op zijn dashboard een klein flesje met een sterk alcoholische inhoud mee om op het hoogste punt van de pas, vanuit zijn raampje mompelend, Patcha mama te bevloeien. Als er in de afdaling een arend voorbij vliegt wordt er gegroet. Het greep me aan. We hebben er nu voor ons zelf ook een gebruik van gemaakt om bij het nuttige van een alcoholische drank eerst enkele druppels te offeren aan de bodem, zoals een vriend in La Paz ons leerde. Waarom precies weet ik niet, het voelt goed. Het maakt ons misschien weer even bewust van plaats en tijd, hier en nu en dat we al zoveel voorspoed hadden op onze reis, dankbaarheid?
De band Bløf heeft meerdere liederen over reizen en thuis. In een lied zingt hij: "vreemde wegen brachten me tot hier en straks nog verder en verder van huis." En dat is zo, nu, hier, voor ons. Ik bereis wegen door gebieden waar mijn mond van open valt.. en het enige wat ik denk is; "waar ben ik?!" en ik weet dat de weg me morgen nog verder van huis zal brengen. Onze huidige weg leidt ons van de laaggelegen zwoele italiaans aandoende wijnstad Mendoza dwars door de machtige hoge Andes naar de artistieke Chileense kustplaats, Valparaiso. Een adembenemende onderneming van stad en mens, door natuur en dier weer naar stad en mens.
Soms vraag ik me af of er ooit een punt van verzadiging zal komen? Komt er een dag dat ik niet meer onder de indruk raak van een besneeuwde vulkaan, een woeste oceaan of een eenzame lama in de altiplano? Ik kan het me haast niet voorstellen. Er is alleen al zoveel te genieten in mijn eigen kleine provincie. Je hebt niet eens de andere kant van de wereld nodig om onder de indruk te raken, maar wat als men zich niet meer kan verwonderen over de kleine én grote dingen om ons heen. Van de eerste krokus in de lente, de kus via skype van je neefje, het beklimmen van een sneeuwtop of de eerste blik op machu picchu na dagen trekken..
Een tijd geleden kon een oude schoolvriend zich niet meer verwonderen over kleine noch grote prachtigheden in zijn leven. Ook hij zag landen die ik nu zie, sprak talen die ik nu ook spreek, ontdekte dezelfde culturen en had ook tegelijkertijd nog steeds dezelfde grote liefde voor onze provincie. En ik dacht dat ik hem had kunnen behoeden, door hem de krokussen te laten zien en de ijskoude sneeuw van de 6000ers in zijn gezicht te wrijven. Helaas, de mens is misschien wel complexer dan de natuur zelf.
Grote namen vroegen zich af wat de zin van ons bestaan is. Ik ken weinig theorieën (alleen het woord al), maar sommigen zeggen zelfs dat er überhaupt geen 'zin' is. Een wonder is wat we niet begrijpen of kunnen bevatten. Mijn opa's en oma's hadden en meer dan 75 jaar voor, hij wilde er maar 29. Meer dan ons verwonderen over alles om ons heen en elkaar deze verwondering gunnen, kunnen we niet..
Vanuit Las Cuevas, Mendoza Argentinië.
De band Bløf heeft meerdere liederen over reizen en thuis. In een lied zingt hij: "vreemde wegen brachten me tot hier en straks nog verder en verder van huis." En dat is zo, nu, hier, voor ons. Ik bereis wegen door gebieden waar mijn mond van open valt.. en het enige wat ik denk is; "waar ben ik?!" en ik weet dat de weg me morgen nog verder van huis zal brengen. Onze huidige weg leidt ons van de laaggelegen zwoele italiaans aandoende wijnstad Mendoza dwars door de machtige hoge Andes naar de artistieke Chileense kustplaats, Valparaiso. Een adembenemende onderneming van stad en mens, door natuur en dier weer naar stad en mens.
Soms vraag ik me af of er ooit een punt van verzadiging zal komen? Komt er een dag dat ik niet meer onder de indruk raak van een besneeuwde vulkaan, een woeste oceaan of een eenzame lama in de altiplano? Ik kan het me haast niet voorstellen. Er is alleen al zoveel te genieten in mijn eigen kleine provincie. Je hebt niet eens de andere kant van de wereld nodig om onder de indruk te raken, maar wat als men zich niet meer kan verwonderen over de kleine én grote dingen om ons heen. Van de eerste krokus in de lente, de kus via skype van je neefje, het beklimmen van een sneeuwtop of de eerste blik op machu picchu na dagen trekken..
Een tijd geleden kon een oude schoolvriend zich niet meer verwonderen over kleine noch grote prachtigheden in zijn leven. Ook hij zag landen die ik nu zie, sprak talen die ik nu ook spreek, ontdekte dezelfde culturen en had ook tegelijkertijd nog steeds dezelfde grote liefde voor onze provincie. En ik dacht dat ik hem had kunnen behoeden, door hem de krokussen te laten zien en de ijskoude sneeuw van de 6000ers in zijn gezicht te wrijven. Helaas, de mens is misschien wel complexer dan de natuur zelf.
Grote namen vroegen zich af wat de zin van ons bestaan is. Ik ken weinig theorieën (alleen het woord al), maar sommigen zeggen zelfs dat er überhaupt geen 'zin' is. Een wonder is wat we niet begrijpen of kunnen bevatten. Mijn opa's en oma's hadden en meer dan 75 jaar voor, hij wilde er maar 29. Meer dan ons verwonderen over alles om ons heen en elkaar deze verwondering gunnen, kunnen we niet..
Vanuit Las Cuevas, Mendoza Argentinië.
-
19 Januari 2012 - 11:21
Joep:
ik wil het hele boek alvast bestellen felix! -
19 Januari 2012 - 18:19
Maria:
Dank voor weer een moment van bezinning. -
20 Januari 2012 - 21:25
Yves:
Koude rillingen!!! Je bent de beste! Ik schrijf ook in voor je boek! -
22 Januari 2012 - 12:07
Paul:
--zucht-- Sjoon. Bèn onger de indrök. Geneit van 't laeve dao, op eine sjoone zomerdaag zeen veer os weier... -
22 Januari 2012 - 15:52
Barbara Zeilstra:
Lees je verslag net (via FB link van Paul D) en ben onder de indruk van je mooie gescreven woorden. Je moet schrijver worden. Geniet van jullie laatste dagen op deze bijzondere reis.
groet Barbara (Heeze)
-
22 Januari 2012 - 15:55
Barbara Zeilstra:
nu ik de rest lees, geloof ik dat jullie reis nog lang niet voorbij is. Boek??? kan ik vast wel eens lenen van Didi -
25 Januari 2012 - 18:46
Ton Vd Broek:
Felix stop maar met les geven want voorlopig ben je bezet met het schrijven van je eerste boek. heel mooi. alleen al door het lezen kan ik het voelen en beleven. dank en groet ook aan Miet -
15 Februari 2012 - 18:00
Eugene Luijten:
Als ik je verslagen lees dan ben ik wel een beetje jaloers op jullie belevenissen. Lekker vrij reizen/zwerven over een ver werelddeel, dat wil toch eigenlijk iedereen.. Maar het is j gegund.
Hier gaat alles zijn gangetje: muziekdag-nieuwe stijl op ghc, jazzjob hier en daar, feestje, carnavalletje... Dat is waar we het hier van moeten hebben. Ben erg nieuwsgierig naar j verhalen! Veel plezier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
