Ongekende hoogtes en ellendige laagtes
Door: Felix
Blijf op de hoogte en volg Felix
03 November 2011 | Bolivia, La Paz
Jullie mooie reacties op mijn vorige bericht stimuleren mij tot een nieuw verhaal.. dank u wel.
Onze lieve vrouwe van de vrede, zo heet de stad waarin we wonen voluit, maar iedereen kent haar als La Paz. Ik zeg ´wonen´, want na ruim twee maanden wonen we weer alleen met zijn tweeen in een huisje.
Geen gastgezin, hotel, hostel, logement of tentje op 5100 meter hoogte. Nee, een appartement met koelkast, douche kabeltv en WIFI! De eerste twee dagen was het een verademing, eindelijk je eigen stekje voor een langere periode. Een ideaal toevluchtsoord na een dag hard werken. Iets wat je nodig hebt iets dat snel went. Het thuisvoelen is iets merkwaardigs.
Wanneer voel je je ergens thuis? En wat doen mensen als ze zich thuis willen voelen? Gisteren was het Allerheiligen. Een feestdag, geen werk. Met ons draadloos netwerk belden we met onze ouders, broers en zussen. We smeerden boterhammen met kaas en jam, keken "el gladiador" en aten gestoomde forel met aardappelpuree sla en tomaatjes met mayonaisedressing. We klaagden over de ellendige Boliviaanse wijn (net koude glühwein). Aan deze beschrijving is niet te zien dat we aan de andere kant van de wereld zitten. We creerden een aftreksel van ons leven in Maastricht. We waren geen reizigers, ontdekkers evenmin zwervers. Thuislozen? nee we waren thuis. We hadden alle mogelijkheden en gemakken, we dachten zelfs een maatbeker te kopen... Gelukkig zei Miet snel dat dit te ver ging en met behulp van een mineraalwaterflesje maten we de exacte hoeveelheid water voor de instant-patattenstoemp. Vanaf dat moment daalde dit vreemde bewustzijn neer en tijdens de overheerlijke dikke rose forel (EUR0 0,50 per stuk) hadden we een interessante conversatie over wat thuiszijn en thuisvoelen betekent.
Waar een mens zich niet thuis kan voelen is boven 5000 meter..
In mijn vorig relaas sprak ik de wens uit om boven de magische 6000m uit te stijgen. We hebben het geweten. Boven de 4000 meter voelde mijn schedel al magisch te klein voor wat erin zat. Niet dat ik op die hoogte iets had aan mijn grijze massa, want helder denken was niet mogelijk. Ellendig
Na lang twijfelen besloot Miet dat ze de uitdaging ook aan wilde gaan. We zouden el Charchani bedwingen! Slapen op 5100 meter is een verschrikking, kou, hoofdpijn, misselijkheid en ijldromen doen je verlangen naar het moment dat je je tent uit mag om te starten aan de laatste 975m. In het nachtdonker sleep je een lijf dat zwaar, moe, oud en versleten aanvoelt naar ´ongekende hoogten´. (eerste keer dat ik deze zegswijze gebruik in een minder glanzende situatie, net zoiets als ´adembenemd´)
Bij daglicht verdween mijn hoofdpijn om plaats te maken voor een katerachtige misselijkheid. Na elke drie stappen had ik braakneigingen. Ik kan me zelfs nu niet voorstellen dat ik zou twijfelen om de top te bereiken als de afstand naar de top letterlijk nog maar 25 meter was, maar daar in die wereld vertelde mijn grijze massa mij niet eens dat mijn misselijkheid in 3 tellen was op te lossen door te eten, zij wilde slechts zuurstof, niks meer. Een innerlijke strijd met je lichaam en geest die beiden niet meer de jouwe blijken te zijn.. Ja, we haalden de top, maar het duurde tot helemaal beneden in Arequipa vooraleer we er met vol genoegen van konden genieten!
Een dag weeshuis zit erop. Zometeen beginnen we aan dag twee. Veel kan ik er nog niet van zeggen. Wat we wel zagen en wat daadwerkelijk ellendig was, is dat hier gekneusde en zelfs gebroken kinderen zitten. Geparkeerd, om hun jeugd te slijten tussen andere licht tot zwaar beschadigde subjecten, geleid door ongemotiveerd onderbetaald en onderbezet personeel. Na een middagje vluchtig plezier verdwijnen wij vrijwilligers door de poort naar buiten richting restaurants, supermarkten, cinema´s, onze appartementen en bellen met pap en mam over onze ervaring. De kinderen, daarentegen, wachten weer op het eerstvolgende lichtpuntje, slurpen dit op en gaan zo door tot hun achttiende. Dan pas mogen zij door poort.. Alleen, zonder vooruitzicht, ervaring of toekomst. Wat kunnen wij hier in godsnaam doen?
Hoe vaak hebben Miet en ik ons gerealiseerd dat onze mogelijkheid te musiceren met kinderen magisch is.. Ik hoop dat de magie ons hier niet in de steek gaat laten, maar de lichtpunten voor deze kinderen op zijn minst voor twee maanden zal vergroten..
Mijn excuses voor dit ellendig lange relaas.. Ik zal mijn best doen kort en bondig te zijn in de volgende overpeinzing.
tot morgen..
Onze lieve vrouwe van de vrede, zo heet de stad waarin we wonen voluit, maar iedereen kent haar als La Paz. Ik zeg ´wonen´, want na ruim twee maanden wonen we weer alleen met zijn tweeen in een huisje.
Geen gastgezin, hotel, hostel, logement of tentje op 5100 meter hoogte. Nee, een appartement met koelkast, douche kabeltv en WIFI! De eerste twee dagen was het een verademing, eindelijk je eigen stekje voor een langere periode. Een ideaal toevluchtsoord na een dag hard werken. Iets wat je nodig hebt iets dat snel went. Het thuisvoelen is iets merkwaardigs.
Wanneer voel je je ergens thuis? En wat doen mensen als ze zich thuis willen voelen? Gisteren was het Allerheiligen. Een feestdag, geen werk. Met ons draadloos netwerk belden we met onze ouders, broers en zussen. We smeerden boterhammen met kaas en jam, keken "el gladiador" en aten gestoomde forel met aardappelpuree sla en tomaatjes met mayonaisedressing. We klaagden over de ellendige Boliviaanse wijn (net koude glühwein). Aan deze beschrijving is niet te zien dat we aan de andere kant van de wereld zitten. We creerden een aftreksel van ons leven in Maastricht. We waren geen reizigers, ontdekkers evenmin zwervers. Thuislozen? nee we waren thuis. We hadden alle mogelijkheden en gemakken, we dachten zelfs een maatbeker te kopen... Gelukkig zei Miet snel dat dit te ver ging en met behulp van een mineraalwaterflesje maten we de exacte hoeveelheid water voor de instant-patattenstoemp. Vanaf dat moment daalde dit vreemde bewustzijn neer en tijdens de overheerlijke dikke rose forel (EUR0 0,50 per stuk) hadden we een interessante conversatie over wat thuiszijn en thuisvoelen betekent.
Waar een mens zich niet thuis kan voelen is boven 5000 meter..
In mijn vorig relaas sprak ik de wens uit om boven de magische 6000m uit te stijgen. We hebben het geweten. Boven de 4000 meter voelde mijn schedel al magisch te klein voor wat erin zat. Niet dat ik op die hoogte iets had aan mijn grijze massa, want helder denken was niet mogelijk. Ellendig
Na lang twijfelen besloot Miet dat ze de uitdaging ook aan wilde gaan. We zouden el Charchani bedwingen! Slapen op 5100 meter is een verschrikking, kou, hoofdpijn, misselijkheid en ijldromen doen je verlangen naar het moment dat je je tent uit mag om te starten aan de laatste 975m. In het nachtdonker sleep je een lijf dat zwaar, moe, oud en versleten aanvoelt naar ´ongekende hoogten´. (eerste keer dat ik deze zegswijze gebruik in een minder glanzende situatie, net zoiets als ´adembenemd´)
Bij daglicht verdween mijn hoofdpijn om plaats te maken voor een katerachtige misselijkheid. Na elke drie stappen had ik braakneigingen. Ik kan me zelfs nu niet voorstellen dat ik zou twijfelen om de top te bereiken als de afstand naar de top letterlijk nog maar 25 meter was, maar daar in die wereld vertelde mijn grijze massa mij niet eens dat mijn misselijkheid in 3 tellen was op te lossen door te eten, zij wilde slechts zuurstof, niks meer. Een innerlijke strijd met je lichaam en geest die beiden niet meer de jouwe blijken te zijn.. Ja, we haalden de top, maar het duurde tot helemaal beneden in Arequipa vooraleer we er met vol genoegen van konden genieten!
Een dag weeshuis zit erop. Zometeen beginnen we aan dag twee. Veel kan ik er nog niet van zeggen. Wat we wel zagen en wat daadwerkelijk ellendig was, is dat hier gekneusde en zelfs gebroken kinderen zitten. Geparkeerd, om hun jeugd te slijten tussen andere licht tot zwaar beschadigde subjecten, geleid door ongemotiveerd onderbetaald en onderbezet personeel. Na een middagje vluchtig plezier verdwijnen wij vrijwilligers door de poort naar buiten richting restaurants, supermarkten, cinema´s, onze appartementen en bellen met pap en mam over onze ervaring. De kinderen, daarentegen, wachten weer op het eerstvolgende lichtpuntje, slurpen dit op en gaan zo door tot hun achttiende. Dan pas mogen zij door poort.. Alleen, zonder vooruitzicht, ervaring of toekomst. Wat kunnen wij hier in godsnaam doen?
Hoe vaak hebben Miet en ik ons gerealiseerd dat onze mogelijkheid te musiceren met kinderen magisch is.. Ik hoop dat de magie ons hier niet in de steek gaat laten, maar de lichtpunten voor deze kinderen op zijn minst voor twee maanden zal vergroten..
Mijn excuses voor dit ellendig lange relaas.. Ik zal mijn best doen kort en bondig te zijn in de volgende overpeinzing.
tot morgen..
-
03 November 2011 - 16:40
Karel:
Als je terug komt in Nederland krijg je een pilsje van me! In je volgend leven zul je vast niet als worm terugkeren! Sjapo.
Groetjes Karel -
03 November 2011 - 17:20
Miet:
Mooi geschreven Felix, we zitten op 1 lijn... -
03 November 2011 - 20:23
Jo:
De ijlheid, misselijkheid op grote hoogte doen je huwelijksaanzoek en de verwerking daarvan mischien meer
een warm gevoel op elke plek geven ?
Jullie gepassioneerd verhaal kan niet
lang genoeg zijn. De magie en haar kracht zal jullie zeker niet in de steek
laten. Adios! Salu nuestra Senora de Peppe. -
03 November 2011 - 22:06
Scarlett:
niks excuses!!! prachtig verhaal Felix, daar mag je elke dag mee komen!!
veel succes met vreugde brengen in het leven van 'jullie' kinderen, ben ervan overtuigd dat jullie heel veel voor ze kunnen betekenen, ook al is het niet voor altijd..........respect!!! Adios! -
03 November 2011 - 22:23
Sjef:
Wherever I lay my head, there is my home. Je bent thuis waar je bent, maar dat zegt meer over jezelf dan over de plaats. Felix en Miet, geweldig hoe jullie daar werken en genieten. Blijf muziek maken, het is niet voor niets een wereldtaal. Lijkt mij te gek als de Boliviaanse kinderen straks 'Wie schoeën os Limburg is ....' driestemmig zingen. Blijf ons op de hoogte houden van jullie belevenissen. het is ook voor ons genieten. Grtzzzzz. -
04 November 2011 - 01:05
Devamitta Thera.:
ff kort felix en mient, ik vindt het toch wel weer groots wat jullie aan het doen zijn hoor! ja dat kinder leed komt me wel heeeel erg bekend voor.
:-(((. de siruatie is hier waarschijnlijk iets beter ( in elk geval ietsje anders) maar dat uitzichtlose "bijhouden"van koter tot ze 18 zijn, is hier ook zo. ja, de magie van muziek kan heel wat voor ze doen. ik herinner me jullie werk met onze lokale "jostie band"nog heel goed en soms praten ouders van die kinderen er nog met mij over.dus goede moed! jullie zullen best een lichtpunt brengen in hun leven en daar kunnen ze weer jaren op teren.werk hard zoals jullie dat hier gedaan hebben en amuseer je! jullie vrienden uit telwatta tempel! -
04 November 2011 - 14:38
Lobke En Maurice:
Geen excuses. Ik vind het juist mooi hoe je schrijft. Fijn om te merken dat jullie proberen om door middel van muziek iets te kunnen betekenen voor deze kinderen. Het is geen eerste levensbehoefte zoals veiligheid en een dak boven het hoofd, maar een onmisbaar iets waar de waarde niet van onderschat mag worden. Liefs x -
05 November 2011 - 21:04
Eveline:
Leeve Felix en Miet,
Prachtig verhaal en volgens mij een enorme belevenis! Hebben ze daar nog leerkrachten nodig? Dan stap ik morgen in het vliegtuig! Maak er wat van! Denk aan jullie...
Dieke knoevel, Eveline -
01 December 2011 - 22:53
De Belsch:
Onze Felix met zijn grootheidswaanzin op het vlak van bergtoppen is toch echt hilarisch. Ik bezit jammer maar helaas ook deze waanzin en vraag me af waarom een mens naar zo'n top trekt en als een oud versleten mannetje bovenkomt.
Ieder ding dat jij kan betekenen voor die kids is een stap in de goede richting! Keep up the good work!!! -
21 December 2011 - 19:42
Sjef Geelen:
Felix, geen excuses voor lange proza, gewoon blijven schrijven, het leest als een gedicht. Daar, voor ons ver weg, maar door jullie zo dicht bij, wens ik jou en Miet veel sterkte bij de torenhoge beklimmingen, maar ook de diepe menselijke dalen, welke jullie ontmoeten. Vreemd dat in een stad met zo'n vredige naam, kinderen tot hun 18e niet buiten komen. Gelukkig dat jullie met de muziek sprankelende lichtpuntjes kunnen brengen. En hou a.u.b. in gedachte dat ieder lichtpuntje er een is, hoe klein ook. Dus blijf genieten en verwonderen. Vanuit een koud Wielder wens ik jullie al vast prettige feestdagen en een goeje roetsch.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
