"una paloma muerta"
Door: Felix
Blijf op de hoogte en volg Felix
01 December 2011 | Bolivia, La Paz
Voordat ik mijn eerste woorden uit mijn imaginaire pen laat vloeien wil ik mij alvast verontschuldigen voor mogelijk schokkende woordkeuzen. Ik vraag u deze tekst met een knipoog en enig gevoel voor zwartgallige humor te lezen.
Vandaag zal ik jullie opvermoeien met de kleine hel die ik zojuist heb doorstaan. Mijn hart klopt er momenteel nog net iets sneller door. Verser van de pers kan haast niet. Ik ben geestelijk en fysiek óp.. De wezens van gods creatie die mij vandaag tot razernij dreven zullen dat morgen waarschijnlijk weer doen.
U zult denken, hij bedoelt vast het verkeer in bolivia, of de herhaaldelijke stakingen van dezen en genen die met zogenaamd guevarabloed voor de kleinste scheet wegen blokkeren, zodat iedereen er last van heeft behalve de politiek. Of misschien de gemeente la paz die nog steeds niet bezig is met de versteviging van het terrein onder het weeshuis. Welke wezens kunnen de vredelievende passifistische en altijd begripvolle eerste persoon enkelvoud tot uiterste wanhoop drijven?
Kleuters! De ratten van het kindzijn, pitten in de meloen, de ongehoorzaamste, onhygienischte (nieuw woord), meest kwijlende, neuzen vol snothebbende, na drie keer waarschuwen nog steeds aan mijn gitaar zittende. Mij ontbreken helaas meer superlatieven.(als er nog een te binnen schiet, zal ik hem u niet onthouden).
Korte uitleg. Door een gebrek aan vrijwilligers, kwam vanuit een ander weeshuis (met vooral peuters en kleuters) de vraag of wij twee ochtenden wilden helpen oppassen in de leefgroepen (casita's) terwijl de mamita's een workshop kregen. Natuurlijk, geen probleem. Leek ons een welkome afwisseling, ook omdat dit weeshuis in het groen lag in tegenstelling tot onze betonnen werkplek. Beetje chillen met de kids en daarna weer het echte werk in ons weeshuis met de grote kinderen en hun verknipte persoonlijkheden, adhd, angermanagementproblemen etc..
..ineens stond ik in een huisje met 300 kleuters. (eigenlijk waren het er slechts 15), maar het voelde gewoon als een mierenhoop.
Om 10 uur zouden ze een broodje krijgen en een zakje yoghurt.(maf woord eigenlijk yoghurt, is hier in bolivia hetzelfde, wel mooi voor wordfeud of scrabble)
Enfin, belangrijk was dat ze op de trap moesten zitten om te eten vanwege het kruimelen en absoluut niet in de zetels en banken bij de tv. Speelgoed mocht enkel in de speelhoek en niet met het water spelen van de lekkende stortbak van het toilet. So far so good. Mamita weg... Felix alleen.
Felix durft zichzelf expert te noemen in zijn werk met drukke pubers, ook is hij aardig met studenten en stagiaires. Maar heb je al eens geprobeerd met een natte hand een jampot open te draaien, of met een mond vpp beschuit te fluiten? Dan begrijp je hoe hij zich voelde. Felix dacht nog waarempel zijn wapen, de gitaar in te zetten ter kalmering der telgen.
"...Toen maria zonder voortanden (dus onverstaanbaar) vanalles vroeg, rende josé en josue met kruimelend broodje naar de tv, glipten angela en orlando met een misselijke melktandensmile door de achterdeur na eerst luid mijn aandacht te eisen. Op het moment van mijn tijgersprong naar de achterdeur spatten het yoghurtzakje (wie doet dat ook in een zakje) van juan op de vloer uiteen. Omdat hierbij lydia's kleren ook besmeurd werden barstte het duo in een luid lacrimosa dolorosa uit. Net op het moment dat ik mijn gitaar als echt wapen wilde inzetten kwam jeremy van het toilet met een kletsnatte trui en trokken er twee antonio's de kabel van de tv uit de muur!
Wat begrijp ik niet van deze duimgraafjes? Waarom laten ze zich direct vallen als je ze vermanend bij hun armpje grijpt, waarom beginnen sommigen uit het niets te huilen, waarom genieten ze van een dode duif of andere nog net levende dieren die ze dan direct daarna om het hoekje helpen en ze vervolgens in een triomftocht door het tehuis te slepen. Waarom spreekt er geen ding behoorlijk spaans, wat is er niet duidelijk aan "no, es mi guitarra, no rompa lo por favor..(nee, is mijn gitaar, niet stuk maken als het u belieft!).
Ik denk dat ik weet waarom onze lieve heer kinderen hun tandjes op die leeftijd laat wisselen, zodat, als je ze eruit slaat met een gitaar er meteen nieuwe groeien!
Na een half uur mochten ze dan naar buiten, miet trof mij aan precies zoals ze verwacht had... Ik voelde me zoals de duif. Ik beneed haar zelfs een beetje, inmiddels zacht rustende in een afvalbak hoog op het muurtje zodat de jakhalzen haar eer niet verder konden schenden.
Natuurlijk nemen jullie geen aanstoot aan sommige van mijn uitlatingen. Dat elk kind een kind van god is of de natuur is uiteraard mijn credo als docent, muzikant, hulpverlener en levensaanbidder. Eens mens is altijd op zoek naar zijn krachten en ik heb er veel mogen vinden. Net zo belangrijk is het in kaart brengen van je zwaktes. Weten op welk gebied je nog moet of mag bijleren of misschien wel beter helemaal wegblijft. Ik ben blij dat ik er zo'n vlak bij heb gevonden..
Ik wil deze zwangenzang opdragen aan allen die eenzelfde ervaring hebben beleefd, maar vooral aan diegenen die er elke dag mee te maken hebben. Respect voor leerkrachten in het kleuteronderwijs! Respect voor alle ouders waarvan de kinderen slissend en fluitend door hun niet meer aanwezige melktandjes zich onverstaanbaar uitdrukken.. Ook voor hen die inmiddels voor de tweede keer als grootouders er doorheen gaan.
Kinderen opvoeden is een kunst waar ik groot ontzag voor heb, en in dit geval, ik zal ze niet meer kwijlende luizen noemen maar gewoon kleuters... want morgen zie ik ze weer... mama hoe waren wij vroeger?
Volgende keer beloof ik u meer inhoud en minder frustratie in mijn verhaal..
Vandaag zal ik jullie opvermoeien met de kleine hel die ik zojuist heb doorstaan. Mijn hart klopt er momenteel nog net iets sneller door. Verser van de pers kan haast niet. Ik ben geestelijk en fysiek óp.. De wezens van gods creatie die mij vandaag tot razernij dreven zullen dat morgen waarschijnlijk weer doen.
U zult denken, hij bedoelt vast het verkeer in bolivia, of de herhaaldelijke stakingen van dezen en genen die met zogenaamd guevarabloed voor de kleinste scheet wegen blokkeren, zodat iedereen er last van heeft behalve de politiek. Of misschien de gemeente la paz die nog steeds niet bezig is met de versteviging van het terrein onder het weeshuis. Welke wezens kunnen de vredelievende passifistische en altijd begripvolle eerste persoon enkelvoud tot uiterste wanhoop drijven?
Kleuters! De ratten van het kindzijn, pitten in de meloen, de ongehoorzaamste, onhygienischte (nieuw woord), meest kwijlende, neuzen vol snothebbende, na drie keer waarschuwen nog steeds aan mijn gitaar zittende. Mij ontbreken helaas meer superlatieven.(als er nog een te binnen schiet, zal ik hem u niet onthouden).
Korte uitleg. Door een gebrek aan vrijwilligers, kwam vanuit een ander weeshuis (met vooral peuters en kleuters) de vraag of wij twee ochtenden wilden helpen oppassen in de leefgroepen (casita's) terwijl de mamita's een workshop kregen. Natuurlijk, geen probleem. Leek ons een welkome afwisseling, ook omdat dit weeshuis in het groen lag in tegenstelling tot onze betonnen werkplek. Beetje chillen met de kids en daarna weer het echte werk in ons weeshuis met de grote kinderen en hun verknipte persoonlijkheden, adhd, angermanagementproblemen etc..
..ineens stond ik in een huisje met 300 kleuters. (eigenlijk waren het er slechts 15), maar het voelde gewoon als een mierenhoop.
Om 10 uur zouden ze een broodje krijgen en een zakje yoghurt.(maf woord eigenlijk yoghurt, is hier in bolivia hetzelfde, wel mooi voor wordfeud of scrabble)
Enfin, belangrijk was dat ze op de trap moesten zitten om te eten vanwege het kruimelen en absoluut niet in de zetels en banken bij de tv. Speelgoed mocht enkel in de speelhoek en niet met het water spelen van de lekkende stortbak van het toilet. So far so good. Mamita weg... Felix alleen.
Felix durft zichzelf expert te noemen in zijn werk met drukke pubers, ook is hij aardig met studenten en stagiaires. Maar heb je al eens geprobeerd met een natte hand een jampot open te draaien, of met een mond vpp beschuit te fluiten? Dan begrijp je hoe hij zich voelde. Felix dacht nog waarempel zijn wapen, de gitaar in te zetten ter kalmering der telgen.
"...Toen maria zonder voortanden (dus onverstaanbaar) vanalles vroeg, rende josé en josue met kruimelend broodje naar de tv, glipten angela en orlando met een misselijke melktandensmile door de achterdeur na eerst luid mijn aandacht te eisen. Op het moment van mijn tijgersprong naar de achterdeur spatten het yoghurtzakje (wie doet dat ook in een zakje) van juan op de vloer uiteen. Omdat hierbij lydia's kleren ook besmeurd werden barstte het duo in een luid lacrimosa dolorosa uit. Net op het moment dat ik mijn gitaar als echt wapen wilde inzetten kwam jeremy van het toilet met een kletsnatte trui en trokken er twee antonio's de kabel van de tv uit de muur!
Wat begrijp ik niet van deze duimgraafjes? Waarom laten ze zich direct vallen als je ze vermanend bij hun armpje grijpt, waarom beginnen sommigen uit het niets te huilen, waarom genieten ze van een dode duif of andere nog net levende dieren die ze dan direct daarna om het hoekje helpen en ze vervolgens in een triomftocht door het tehuis te slepen. Waarom spreekt er geen ding behoorlijk spaans, wat is er niet duidelijk aan "no, es mi guitarra, no rompa lo por favor..(nee, is mijn gitaar, niet stuk maken als het u belieft!).
Ik denk dat ik weet waarom onze lieve heer kinderen hun tandjes op die leeftijd laat wisselen, zodat, als je ze eruit slaat met een gitaar er meteen nieuwe groeien!
Na een half uur mochten ze dan naar buiten, miet trof mij aan precies zoals ze verwacht had... Ik voelde me zoals de duif. Ik beneed haar zelfs een beetje, inmiddels zacht rustende in een afvalbak hoog op het muurtje zodat de jakhalzen haar eer niet verder konden schenden.
Natuurlijk nemen jullie geen aanstoot aan sommige van mijn uitlatingen. Dat elk kind een kind van god is of de natuur is uiteraard mijn credo als docent, muzikant, hulpverlener en levensaanbidder. Eens mens is altijd op zoek naar zijn krachten en ik heb er veel mogen vinden. Net zo belangrijk is het in kaart brengen van je zwaktes. Weten op welk gebied je nog moet of mag bijleren of misschien wel beter helemaal wegblijft. Ik ben blij dat ik er zo'n vlak bij heb gevonden..
Ik wil deze zwangenzang opdragen aan allen die eenzelfde ervaring hebben beleefd, maar vooral aan diegenen die er elke dag mee te maken hebben. Respect voor leerkrachten in het kleuteronderwijs! Respect voor alle ouders waarvan de kinderen slissend en fluitend door hun niet meer aanwezige melktandjes zich onverstaanbaar uitdrukken.. Ook voor hen die inmiddels voor de tweede keer als grootouders er doorheen gaan.
Kinderen opvoeden is een kunst waar ik groot ontzag voor heb, en in dit geval, ik zal ze niet meer kwijlende luizen noemen maar gewoon kleuters... want morgen zie ik ze weer... mama hoe waren wij vroeger?
Volgende keer beloof ik u meer inhoud en minder frustratie in mijn verhaal..
-
01 December 2011 - 18:41
Maria:
Dit is genieten!
En het vreemde is dat het went, zelfs bij een ...!
Ik wens je een fijne dag morgen en veel plezier op je verdere ontdekkingstocht!
-
01 December 2011 - 21:12
Noach El Hermano:
Ik zal dan maar naar een andere oppas uitkijken... -
01 December 2011 - 21:12
N. El H.:
Mooi verhaal, zeer leuk om te lezen! -
01 December 2011 - 22:40
Devamitta Thera.:
leuk he felix die midgets ? weet je meteen waarom ik die kleine duiveltjes niet in tempel neem zoals sommige anderen. kinderen? ok maar ik wil ze pas hier hebben als je met ze kan redeneren lol. verder vindt ik het schatjes zolang ze van een ander zijn en die er ff zelf voor zorgt lol! hoe vindt miet die kleine dwergjes? waaarschijnlijk wel leuk, en kan die er wel mee omgaan! zie je wel weer eens de tekort komingen van de man :-). veel plezier daar met het tandartsen werk met de gitaar lol
groetjes en liefs Bhante
-
01 December 2011 - 22:41
Kristof El Diabolo:
Hoi,
Geweldig dit te lezen! Schitterend verhaal dat ik me ze kan voorstellen met jou als nanny... -
01 December 2011 - 22:45
Kim:
In 1 woord: GEWELDIG!!! -
02 December 2011 - 00:14
Waarmee Je Kids Wilt:
En terwijl zat ik in mijn huisje met 300duimgraafjes me te verheugen op Felix zijn blik van zodra we elkaar buiten zouden treffen en nog meer verheugde ik me op dit moment toen ik al buiten was en Felix in zijn huisje tot buiten hoorde roepen... Heerlijk, ik schiet nu nog steeds in de lach... Komt allemaal goed! -
02 December 2011 - 07:16
Fons Van De Wall:
Ola Felix,
Ik had wel vermoed dat je in het verre Zuid-Amerika louterende ervaringen zou opdoen, maar dat je uit het lood zou raken door 15 lieve, kleine kinderen verbaast mij zeer. En dan nog wel voor iemand die al zoveel jaar tussen puberende vmbo'ers staat!
Maar goed, alle begin is moeilijk, blijf geduldig, zing Spaanse lullaby's en sla er een pedagisch handboek op na (waarin jouw theorie van dat tanden wisselen waarschijnlijk niet zal voorkomen). Mocht je morele ondersteuning nodig hebben van iemand die zelf drie kleuters thuis heeft overleefd dan hoor ik het graag.
Adios,
Alphonso -
02 December 2011 - 18:04
Evelien Huft:
Whaha! Fantastisch gewoon! -
02 December 2011 - 21:07
Ber :
Hahaha geweldig! Leeft je gitaar wel nog? -
02 December 2011 - 22:28
Felix Zelf:
Bedankt voor jullie geweldige reacties. Vandaag was deel 2 en tevens het laatste deel van mijn oppascarriere, nog vele malen erger. Lesgeven graag, maat babysitten op deze manier nooit weer.
Vandaag, Kinderen die het gas opendraaien terwijl ik drie vluchters achterna zit.. Oja en eentje kneep me, ik heb m net zo hard teruggeknepen, in limburg voeden we kinderen zo op dacht ik toch. Ik moest hard in mezelf lachen toen ze in koor "malo" tegen me riepen.(betekent: slechte man).. bedankt voor t lezen! En tot de volgende keer! -
07 December 2011 - 18:03
Lobke:
Geweldig beschreven Poedel! Germ.. Je had t zwaar!! X -
15 Januari 2012 - 08:01
Beste Felix:
Ik heb nog het meest genoten van je eerlijk, niets onthullend gevoel van onmacht, vebazing en boosheid bij de garde van de 20x15 kleuters.
Door deze gevoelens heen voel ik een diep mededogen met deze stakkers en medogen voor leerkrachten die de chaos en producten van de gezinsellende die voortkomt uit fysieke armoede, onderdrukking en misbruik door de eeuwen heen.
Blijf bij je hart als je schrijft!
Groetjes, Margriet van Dyck, je voormalige huisarts die nu in ee heel sober en verlaten gebied in Frankrijk woont.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
